مقدمه:

پیشینه صنعت مرغداری :

صنعت مرغداري در ايران پيشينه اي حدود 50 سال دارد. قبل از ايجاد مرغداري به صورت صنعتي ، پرورش طيور به صورت سنتي و عمدتاً  در روستاها انجام مي گرفت و هر خانواده روستايي با پرورش تعدادي مرغ و خروس، تخم مرغ مورد نياز خانواده خود را تأمين مي نمود. با گسترش شهرها و افزايش جمعيت و افزايش مصرف تخم مرغ، توليدات طيور بومي پاسخگوي نياز مصرف نبود. لذا توليد تخم مرغ به صورت انبوه و با استفاده از نژادهاي اصلاح شده مرغ تخمگذرا مدنظر قرار گرفت. در سال 1333 سازمان دامپروري كشور اقدام به ورود 60000 قطعه جوجه يكروزه از نژادهاي پليموت روك، ردآيلند رد و تيوهمشاير نمود و با تأسيس موسسه جوجه كشي نارمك در سال 1339 توليد جوجه در سطح وسيع در كشور آغاز شد. باتوجه به اينكه تشكيلات مرغ مادر در كشور وجود نداشت، لذا تخم مرغ قابل جوجه كشي از خارج كشور وارد و در جوجه كشي نارمك خوابانيده مي شد و اين امر مستلزم هزينه گزاف براي توليد جوجه بود.

در سال 1342 اولين گله مرغ مادر وارد كشور شد. متعاقب آن صنعت پرورش طيور رشد قابل ملاحظه اي پيدا نمود طي سالهاي 1350 تا 1354 مجتمع هاي بزرگ مرغداري توسط بخش دولتي و خصوصي تأسيس گرديد در سال 1355، تشكيلات بسته بندي تخم مرغ در پرديس كرج با ظرفيت ذخيره 60 تن تخم مرغ ايجاد گرديد. در سال 1356 براي اولين بار اجداد تخم گذار توسط شركت مرغك وارد كشور گرديد و بدین ترتیب مرغداری تخمگذار صنعتی در ایران شکل گرفت.

امروزه يكي از معيارهاي پيشرفت جوامع وضعيت تغذيه به ويژه تغذيه پروتئين توسط افراد آن جامعه است .وظيفه متخصصين علوم دامي توليد پروتئين با حداكثر كيفيت و عملكرد و حداقل هزينه و بار محيطي مي باشد فرآورده هاي طيور از مهم ترين منابع پروتئيني در  اغلب كشورها مي باشد .بطوريكه توليد و مصرف آن در اغلب كشورها با سرعت روز افزون در حال افزايش است .

ظرفیت های ایجاد شده در صنعت مرغ تخمگذار

ظرفیت واحد های موجود در صنعت در رده های مختلف تولید به شرح جدول زیر می باشد: